Recensie van Louis van Kelckhoven:  

Voor deze recensent is een nieuw soloalbum van Jason Isbell goed nieuws. Zijn platen met The 400 Unit klonken in mijn oren wat algemeen. Alsof het eigene van Isbell in een collectief minder goed uit de verf komt.

En het is juist dat eigene dat mij raakt in zijn werk. Zo is Children of Children, op het met twee Grammy’s onderscheiden Something more than Free (2015), mijn kippenvelmuziek. Al mag Cover Me Up van Southeastern (2013) er ook zijn.

Waar ik dus benieuwd naar ben, als er nieuw werk van Jason Isbell wordt aangekondigd, is hoe dicht hij dit keer bij zichzelf kan blijven. Foxes in the Snow hinkt wat dat betreft op twee gedachten.

In eerste instantie werd ik op het verkeerde been gezet Isbell blijft dichtbij zichzelf met deze autobiografische (naar ik aanneem, want zo klinkt het wel) plaat, maar de kippenvelfactor ontbreekt op zijn nieuwste album. Dat mist de verbetenheid en scherpte van de twee eerder genoemde albums. Vergelijk bijvoorbeeld eens Cover me up met Bury me, de openingstrack van Foxes in the snow. Goed nummer, met een nog betere tekst, maar het zingen en spelen op de rand van de afgrond zoals in Cover me up, ontbreekt. Wish I still smoked cigarettes and acted tough, heet het in het beschouwende Good while it lasted.

Een beetje teleurgesteld was ik op het eerste gehoor dus wel. Al zet Isbell in het wat bittere True believer zijn stekels nog eens op: Why are y’all examining me like I’m a murder suspect.

Toch nestelen de verhalende, melodieuze liedjes op Foxes in the snow zich na een paar keer luisteren in mijn hoofd. Jason Isbell heeft de schroeiende wanhoop van voorheen schijnbaar achter zich gelaten en het is te horen dat hij goed in zijn vel zit.

All my wild beginnings are behind me/and I know that we can stick it out somehow (Wind behind the rain)

Het zij hem gegund, al mis ik dat spelen en zingen op het scherpst van de snede wel. Alsof zijn leven ervan afhing. Foxes in the snow is een bezonken plaat van een gerijpt performer. Sterke teksten die onverminderd goed in de muziek passen. Ook zonder kippenvelfactor blijft de muziek van Jason Isbell prima te genieten.

Louis van Kelckhoven